LUBOWIDZKI STRÓJ Z CERTYFIKATEM

Przyznany strojom certyfikat może uzyskać usługa, wyrób artystyczny, produkt żywnościowy, oferta turystyczna lub inne działanie zasługujące dzięki swojej unikalności na wyróżnienie, spełniające warunki określone w regulaminie.

Każdy wytwórca, którego produkty pomyślnie przejdą proces certyfikacji otrzyma prawo do posługiwania się znakiem „Marka Przyjazne Mazowsze” oraz będzie mógł również skorzystać z różnych form wsparcia swojej działalności m.in. doradztwa technologicznego, marketingowego. Ponadto uzyska możliwość udziału w kampanii promocyjnej „Marka Przyjazne Mazowsze”.

Celem certyfikatu „Marka Przyjazne Mazowsze” jest wyróżnienie produktów i przetworów żywnościowych wysokiej jakości. Marka jest wprowadzona przez LGD Przyjazne Mazowsze, które ma swoją siedzibę w Płońsku. Certyfikaty przyznaje specjalnie powołana do tego celu kapituła. Certyfikat przyznawany jest w formie licencji na okres dwóch lat.

Prace nad powstaniem stroju ksiądz wikariusz lubowidzkiej parafii Grzegorz Ślesicki rozpoczął już w 2016r. Podjąwszy poszukiwania dotarł do wyników badań dr. Aleksandra Błachowskiego badającego przed laty stroje Starego Mazowsza, zwanego też Mazowszem Płockim, którego Ziemia Zawkrzeńska stanowi integralną część. Zagłębiając się w różne teksty źródłowe, podejmując wielorakie konsultacje, przygotował najpierw projekt graficzny, by wreszcie sfinalizować uszycie strojów. Po raz pierwszy zostały one zaprezentowane w dekoracji bożonarodzeniowego żłóbka w 2016 r. w lubowidzkim kościele. Następnie zostały przygotowane stroje dla 7 dziewczynek sypiących kwiaty w procesjach oraz komplet strojów dla pań noszących jeden z feretronów. Stroje zostały użyte po raz pierwszy podczas Rezurekcji 2017 roku i kolejnych procesjach parafialnych a także dożynkach gminnych, Narodowym Czytaniu, lokalnej pielgrzymce do sanktuarium maryjnego w Żurominie na dzień Matki Bożej Siewnej. Ich szycie zostało dofinansowane z programu PROW 2014-2020 w ramach realizowanego projektu pn. „Wieńcowiny”.

Niemalże każdy region, nie tylko w naszej ojczyźnie, charakteryzował się używanymi wyłącznie na danym terenie konkretnymi strojami noszonymi przez jego mieszkańców. Ubiór ludowy jest wyznacznikiem lokalnej tożsamości i odrębności kulturowej, do której dawniej przywiązywano ogromną wagę, a jednocześnie świadectwem pomysłowości, talentów i kunsztu okolicznej ludności.

Nasze tereny stanowią część tzw. Mazowsza Płockiego czyli Starego i od rzeki Wkry określane są jako Ziemia Zawkrzeńskia nazywana potocznie Zawkrzem. Z tych to względów tutejszy strój regionalny należy, podobnie jak sierpecki, do grupy strojów staromazowieckich i nazywany jest właśnie zawkrzeńskim bądź po prostu lubowidzkim. Ubiory naszych okolic są ponadto zbieżne w swej formie z innymi strojami centralnej Polski; łowickimi, sannickimi czy gąbińskimi.

Odświętny strój damski stanowi długa, sięgająca kolan koszula typu przyramkowego wykończona drobną koronką wokół luźnego mankietu oraz dużą, szydełkową kryzą przy kołnierzyku. Na nią zakładana jest kiecka; czerwona spódnica obwiedziona w dolnej części czarną taśmą zszyta z granatowym, sznurowanym z przodu czerwoną wstążką gorsetem. Na piersiach w układzie pionowym wyhaftowane są róże wykonane na podstawie odnalezionych przeze mnie starych haftów. Wielozielone łodyżki i liście wykonane kryjącym haftem płaskim oraz żółte pąki i kwiaty haftem owijkowym zwanym także bulionowym. Takie same trzy róże w układzie poziomym wykonane są na dolnej części zapaski – fartuszka obszytego białą bądź kremową koronką. Całości dopełniają czerwone lub bursztynowe korale, na głowie czerwona, kwiecista chustka pod którą mężatki noszą tiulowy czepiec wiązany na dwie, opadające na plecy wstęgi. Na nogach wysokowiązane czerwonymi sznurowadłami czarne buty oraz białe rajstopy.

Strój męski to wiązana pod szyją czerwoną wstążeczką również przyramkowa koszula wpuszczana w lniane spodnie z tzw. fartuszkiem, przepasane tkanym pasem w odcieniach czerwieni i koloru zielonego. Na koszuli ciemnoniebieska kamizelka z trzema rzędami mosiężnych guzików. Na głowie, w zależności od okoliczności, czapka maciejówka z lakierowanym daszkiem, rogatywka obwiedziona ciemnym barankiem, bądź wysoki, filcowy kapelusz. Na nogach czarne, skórzane buty z cholewami.

Hafty wykonywane na stroju są to róże znajdujące się na starym obrusie do ambony znalezionym na strychu kościoła w Lubowidzu podczas jego remontu. Widoczne są też na starych zdjęciach z wnętrza kościoła.

AO