Rodzice i szkoła muszą bronić się przed tolerowaniem aspołecznych zachowań młodzieży, dlatego też należy wypracować różnego rodzaju metody mające na celu zapobieganie wagarom. Nie można sądzić, że to minie, ale bardzo konsekwentnie karać wagarowiczów:

Kara

1. Ustalić korzystniejszy system poprawy prac klasowych dla uczniów obecnych na lekcjach, aby uświadomić, że ucieczka z lekcji się nie opłaca;

2. Zwracać uwagę na godzinach wychowawczych na zagrożenia występujące w czasie wagarów;

3. Wyrabiać nawyki rezygnacji z wagarów, które niosą więcej zła niż wymyślonego dobra;

4. Angażować uczniów w sprawy szkoły poprzez ich czynny udział we wszystkich przedsięwzięciach szkolnych, rozwijać więź ze szkołą;

5. Organizować częste spotkania z rodzicami, a także z rodzicami i uczniami jednocześnie, aby uświadomić potrzebę przeciwdziałania wagarom.

Współpraca

Tylko współpraca wszystkich ludzi, organizacji i instytucji odpowiedzialnych za wychowanie młodzieży może doprowadzić do zagospodarowania ich wolnego czasu i uświadomienia odpowiedzialności za podejmowane decyzje.

Ci uczniowie, podatni na wpływy grup rówieśniczych zdemoralizowanych, muszą wiedzieć, że mówiąc wagarom –„nie” staną się wartościowszymi ludźmi w przyszłości i będą mieć wśród dorosłych pełne poparcie swojej decyzji.

Opracował:

Oficer prasowy KPP Żuromin

Aspirant Zbigniew Rzymkowski

Z punktu widzenia wagarowiczów szkoła jest zła, wagary dobre.

Jakie są, więc najczęstsze przejawy wagarowania? Są to na pewno:

1. ucieczki okazjonalne, np. dzień wagarowicza, podejmowane w ostatniej chwili pod wpływem jednorazowej decyzji ucznia, bądź klasy;

2. wagary konfliktowe wynikające z wadliwych stosunków pomiędzy uczniami a nauczycielami poszczególnych przedmiotów;

3. ucieczki ze szkoły na tle zaburzeń charakterologicznych, ściśle związane ze stanem moralnym, emocjonalnym ucznia;

4. wagary koleżeńskie wynikające z układów z rówieśnikami, dobrymi kolegami, którzy myślą o odprężeniu, rozrywce, imprezach sportowych, wycieczkach;

5. ucieczki mające być rekompensatą, odwetem za niedobre warunki rodzinne;

6. wagary przestępcze podyktowane chęcią zrealizowania swoich potrzeb, zdobycia pieniędzy, używek.

Jak widać z powyższych wypowiedzi różne są motywy i cele wagarowania. Trudno jednoznacznie i precyzyjnie je ustalić. Niewątpliwie są one efektem braku troski i opieki rodzicielskiej, pedagogicznej. Uczeń napotykający trudności w nauce, w szkole i brak zrozumienia w domu szuka nowego towarzystwa, żąda nowych wrażeń, nie bacząc na dalsze i potęgujące się braki w opanowaniu materiału przewidzianego programem dla dane klasy. To prowadzi go do jeszcze innych wrażeń, a mianowicie do wypalania pierwszego papierosa,

wypicia pierwszego piwa itd.

CDN.

Opracował:

Oficer prasowy KPP Żuromin

Aspirant Zbigniew Rzymkowski

Młodzi, zbuntowani przeciwko niepomyślnej rzeczywistości, czynią próby tworzenia własnych nieformalnych modeli zachowania, wyłaniają własnych przywódców cieszących się wśród nich autorytetem, odrzucają prawnie regulowany porządek społeczny. Młodzież jest szczególnie podatna na negatywne wzorce, które chętnie naśladuje, nie myśląc o konsekwencjach. Kiedy dom i szkoła stały się dla niuch źródłem przykrości, rozczarowań, stanów napięcia emocjonalnego i stresu, pozostają w ich mniemaniu ucieczki z tych miejsc, których nie lubią, oraz poszukiwanie kontaktów z innym światem bardziej przyjaznym dla nich.

Ucieczki są na początku wyrazem protestu przeciwko trudnościom, których sami nie umieją pokonać, wobec których czują się bezradni. Wagary, zatem bywają sprzężone z różnymi zachowaniami inicjującymi procesy demoralizacji osoby. Ich powodem może być:

1. Chęć zwrócenia na siebie uwagi rodziców i nauczycieli;

2. Opóźnienia w nauce spowodowane brakiem systematyczności;

3. Zwiększenie wymagań w wyższych klasach;

4. Ucieczka przed trudnościami w szkole;

5. Chęć czerpania z życia tylko przyjemności;

6. Unikanie nużących obowiązków;

7. Wiek dojrzewania i dorastania.

CDN.

Opracował:

Oficer prasowy KPP Żuromin

Aspiran Zbigniew Rzymkowski